De Turks-Koerdische journalist Türfent, een fotojournalist die werkzaam was voor het inmiddels gesloten persagentschap Dicle, is vanochtend vrijgelaten. Hij werd gearresteerd op 12 mei 2016. Hij zat vast vanwege zijn verslaglegging van een operatie van het Turkse leger tegen een groep Koerdische arbeiders.

Het artikel dat Türfent over dit incident scheef en de foto's die hij hiervan maakte, tonen ongeveer vijftig Koerdische bouwvakkers die in de handboeien zijn geslagen en worden gedwongen op de grond te gaan liggen. Turkse veiligheidsfunctionarissen schreeuwen naar hen: “Nu zul je de kracht van de Turk voelen.” In december 2017 werd Türfent veroordeeld tot acht jaar en negen maanden gevangenisstraf, officieel op beschuldiging van ‘lidmaatschap van een terroristische organisatie’. Naar verluidt was het gerechtshof ‘verontrust’ over de inhoud van zijn artikelen.

Geen eerlijk proces

Türfent zat lange tijd in volledige afzondering gevangen en werd in deze periode naar minstens zes verschillende gevangenissen overgebracht. Het International Press Institute (IPI) stelde dat deze langdurige detentie en het feit dat Türfent bij geen van de rechtszittingen tegen hem aanwezig mocht zijn een grove inbreuk is op zijn recht op vrijheid en op een eerlijk proces, op basis van artikel 5 en 6 van de Europese Conventie van de Mensenrechten. Bovendien werd Türfent niet geconfronteerd met personen die tegen hem hadden getuigd. Maar liefst achttien getuigen verklaarden dat hun getuigenissen waren afgedwongen onder druk van marteling.

Boek ‘über Mauern’

Türfent bracht zijn dagen in de gevangenis door met het studeren van Turks, Engels en Duits en met het schrijven van poëzie. Hij schreef columns voor het Duitse dagblad Taz en deed mee aan een column-reeks in Villa Media. Onlangs verscheen het boek ‘über Mauern, uitgegeven door Cornelia Rohr en Bernadette Ronnes, met vertaalde proza van Türfent en verhalen van mensen die hem kennen.

Zijn DIHA-collega Ziya Ataman, ook gevangengezet in 2016, vertelt hierin hoe Türfent werd geschopt en geslagen met geweerkolven toen hij werd gearresteerd, dat er een zwarte zak over zijn hoofd werd gedaan en dat er in de lucht werd geschoten, en hij citeert wat Türfent later zei: ‘Ze bespraken of ze me al dan niet zouden vermoorden. Ik was me daarvan bewust. Ik kon een beetje door de zak heen kijken, hoewel alles erg wazig was. Toen kwam er een laatste telefoontje en veranderde alles.’ Het feit dat Türfent aan de dood is ontsnapt, was volgens Ataman ook te danken aan de massale internationale publieke druk. Ook stichting Röportaj heeft solidariteitsacties voor Türfent gevoerd, onder andere met een brievenactie.

Tekst: Astrid van Unen