Villamedia - het (online) platform van de Nederlandse Vereniging van Journalisten - vraagt tien weken lang aandacht voor de benarde positie van journalisten in Turkije door columns te publiceren van gevangen en vervolgde journalisten. Deze columns zijn via brieven aan hun advocaten de gevangenis uitgekomen. Publicatie is voor de betrokkenen niet zonder risico. Maar zwijgen is voor hen geen optie. Dit project kwam tot stand in samenwerking met Röportaj. Via haar contacten is het gelukt de journalisten te bereiken. In deze zesde aflevering vertelt Ziya Ataman, voormalig verslaggever van het per decreet gesloten persagentschap Dicle (DIHA), hoe hij ondanks ziekte zijn gevangenisstraf uitzit.

Mijn journalistieke loopbaan begon bij een krantendistributienetwerk. De repressie en bedreigingen waarmee ik te maken kreeg, luidden een nieuw begin voor mij in. Ik begon als journalist bij het persagentschap Dicle dat per decreet tijdens de noodtoestand gesloten werd. Toch zette ik mijn journalistieke werk voort.

Op 10 april 2016 werd ik in de stad Van tijdens een reportage over een incident in de wijk Kurubas gearresteerd. Een dag later werd ik voorgeleid aan de rechter, terwijl de politieagenten niet eens konden vertellen waarom ik was gearresteerd. Naar verluidt, had ik 'geheime staatsinformatie gelekt', terwijl ik nooit voor een overheidsinstantie heb gewerkt.

Omdat er niets was waarmee de rechtbank mijn detentie kon verlengen, viel zij terug op een veroordeling gebaseerd op een ander dossier. In dat dossier wordt een aangifte opgevoerd van een 'getuige'. Ondanks dat de bekentenis van deze getuige naar eigen zeggen door marteling is afgedwongen, zit ik tot op de dag van vandaag in de gevangenis. De rechtszaak waarop mijn arrestatie is gebaseerd, begon pas na 21 maanden detentie. Pas in de 23ste maand moest ik voor de rechter verschijnen.

Blijvende gezondheidsschade

Volgens mijn arts zijn mijn darmen vanwege de slechte omstandigheden in de gevangenis blijvend beschadigd. Ik mocht pas naar het ziekenhuis nadat mijn advocaat naar de media was gestapt. Tot nu toe is door het staatsziekenhuis slechts één bloedtest afgenomen. Deze ziekte heeft mijn gezondheid op vele manieren negatief beïnvloed. Ik lijd aan slapeloosheid, verminderde eetlust, gewichtsverlies en het allerbelangrijkste: geheugenverlies.

Mijn rechten worden met voeten getreden. Zo mag ik mijn verdediging niet direct in de rechtszaal doen, maar via het juridische conferencing-systeem dat bekendstaat onder de naam SEGBIS. Hierdoor wordt mijn recht op een goede verdediging beperkt. Bij de tweede zitting mocht ik niet aanwezig zijn, de vierde zitting werd onderbroken.

Europa sluit haar ogen

Het schrijven van een kritisch nieuwsbericht bekopen wij in ons land met ons leven of jarenlange opsluiting. Terwijl de veiligheid van journalisten gewaarborgd dient te zijn, sluit Europa uit eigenbelang haar ogen voor deze mensenrechtenschendingen. Met het oog op een leefbare toekomst is de behoefte aan een onafhankelijke pers groter dan ooit. Kijk door de ogen van mensen zoals wij: journalisten in het zuidoosten van Turkije die hun werk willen doen, in een gebied waar de mensenrechten als eerste het onderspit delven.

Biografie

Ziya Ataman werkte als stagiair voor het pro-Koerdische persbureau DIHA, dat per decreet gesloten werd in oktober 2016. Ook verspreidde hij de gesloten pro-Koeridsche krant Özgür Gündem. Sinds april 2016 zit hij vast in voorarrest. Hij wordt onder meer beschuldigd van "het ontwrichten van de eenheid en territoriale integriteit van de staat". De volgende zitting in zijn zaak dient op 26 maart.

Lees ook: Koerdische journalisten structureel slachtoffer oneerlijke rechtsgang

Lees ook alle andere columns die op Villamedia zijn verschenen