Villamedia - het (online) platform van de Nederlandse Vereniging van Journalisten - vraagt tien weken lang aandacht voor de benarde positie van journalisten in Turkije door columns te publiceren van gevangen en vervolgde journalisten. Deze columns zijn via brieven aan hun advocaten de gevangenis uitgekomen. Publicatie is voor de betrokkenen niet zonder risico. Maar zwijgen is voor hen geen optie. Dit project kwam tot stand in samenwerking met Röportaj. Via haar contacten is het gelukt de journalisten te bereiken. In deze zevende aflevering is het woord aan Michelle Demishevich.Ze verliet Turkije om er nooit meer terug te keren en werkt tegenwoordig voor de Duitse zender WDR en dagblad TAZ.
Eén van de sectoren waarin het patriarchale systeem op zijn sterkst is, is de journalistiek. Net zoals in de hele wereld het geval is, wordt de journalistiek ook in Turkije gedomineerd door mannen. U kunt dus wel raden hoe moeilijk het voor een transgender vrouw uit Istanbul is om te zeggen: "Ik ben ook een journalist." Te midden van vrouwen die al jarenlang het door de masculiene media opgetrokken, glazen plafond proberen te doorbreken, ben ik een transgender vrouw die een plek voor zichzelf probeert te creëren. Ik probeer daarmee ook deuren op een kier te zetten voor anderen.
'Mijn plek was de straat'
In 1994 zette ik mijn eerste stappen in de journalistiek. Toen ik in 1999 mijn seksuele identiteit openbaarde, gingen alle deuren voor mij dicht. Jarenlang heb ik me ervoor ingezet deze deuren opnieuw te openen. Maar mijn transgender identiteit vond noch in linkse, noch in rechtse media een plek. Volgens de heersende moraal kon een transgender vrouw eenvoudiglweg niet werken als journalist. Mijn plek was de straat, de berm van een snelweg of het getto.
Toch gingen de deuren uiteindelijk open. Tijdens de Gezi-protesten in 2013 deed ik elf dagen lang non-stop verslag en sprak me uit tegen het politiegeweld. In de tijd na de protesten veranderde mijn leven dramatisch en had ik geen recht van bestaan meer in Istanbul. Ik werd talloze keren aangehouden en mishandeld door de politie, die uit leek op revanche na Gezi. Toen een regeringsgezinde krant me een 'Duitse infiltrant, terreurprovocateur en flikkerjournalist' noemde, werd ik een doelwit. Voor mijn huis werd ik door drie mannen aangevallen met een mes, ik werd gevolgd en mijn telefoon werd afgeluisterd door de Turkse inlichtingendienst. Mijn huis werd beschoten door onbekenden en het huis van mijn buurman is in de fik gestoken, in de veronderstelling dat het mijn huis was.
Het verzamelen van nieuwe herinneringen
Na de couppoging op 15 juli 2016 veranderde mijn leven in een nachtmerrie. In de schaduw van alle aanklachten en aanhoudende rechtszaken heb ik Istanbul verlaten om er nooit meer terug te keren. Vandaag voel ik me als transgender vrouw, feministe en journaliste in ballingschap opnieuw mens. Ik word begroet door mensen die ik niet ken, word niet gemarginaliseerd vanwege mijn identiteit en niet gediscrimineerd. De politie breekt niet middenin de nacht in mijn huis in en ik kan weer lachen als ik buiten op straat loop. Ik ben nieuwe herinneringen aan het verzamelen. ICH BIN JETZT EINE BERLINERIN.
Lees ook alle andere columns die op Villamedia zijn verschenen
