Vakbonden
In het Turkse medialandschap spelen de journalistieke vakbonden een belangrijke rol, hoewel het moeilijk is om leden te werven en de achterban vast te houden. Op papier zijn vakbonden weliswaar toegestaan, in de praktijk betekent lidmaatschap echter nog vaak ontslag. De meeste journalisten zijn dan ook niet bij een bond geregistreerd. De beloning van journalisten loopt sterk uiteen. Een columnist van een grote krant met goede contacten in overheidskringen, het leger en het bedrijfsleven kan per maand tienduizenden euro's verdienen. Een ervaren journalist die als verslaggever werkzaam is voor dezelfde krant verdient gemiddeld tussen 450 à 625 euro per maand. In onderstaand filmpje vertelt Mustafa Kuleli, voorzitter van de Vakbond van Turkse Journalisten (TGS) over de arbeidsomstandigheden van journalisten.
De werkloosheid onder journalisten is hoog en bedroeg eind 2018 naar schatting 31 procent, in vergelijking met een landelijk gemiddelde van 11,1 procent. In de afgelopen tien jaar raakten ruim 10.000 journalisten hun baan kwijt. Vooral na de mislukte staatsgreep in juli 2016 verloren duizenden journalisten hun baan. Dit heeft ook gevolgen voor de organisatiegraad van vakbonden, omdat zij door deze ontslagen leden kwijtraken.
Volgens cijfers van het Ministerie van Sociale Zaken telt Turkije officieel 7.500 geregistreerde journalisten. Hiervan zou 54 procent zijn aangesloten bij de officiële vakbond Türkiye Gazeteciler Sendikası (Vakbond van Turkse Journalisten). Deze vakbond is in 1952 opgericht en telt 1.260 leden. De TGS is lid van de International Federation of Journalists (IFJ).
De Çagdas Gazeteciler Derneği (Vereniging van Progressieve Journalisten) is eveneens aangesloten bij de IFJ. De ÇGD is opgericht in 1978 en telt ongeveer 2.500 leden. De vakbond heeft afdelingen in Istanbul, Ankara, Izmir, Antalya, Bursa, Balıkesir, Eskisehir, Gaziantep, Rize, Malatya, Ağır en Zonguldak en telt ongeveer 2.500 leden. Ze richt zich vooral op de ondersteuning van beginnende journalisten en heeft veel jonge leden.
De Gazeteciler Cemiyeti (vrij vertaald: Stichting voor de Media) is geen officieel erkende vakbond, maar een vereniging. De organisatie is in 1946 opgericht en vertegenwoordigt leden afkomstig van zowel de geschreven media als van radio en tv. De organisatie heeft zo'n 3.800 leden. Opmerkelijk is dat zich hieronder zowel werkgevers als werknemers bevinden. Ze publiceert een eigen krant - Bizim Gazete (Onze Krant) - die een oplage van 4.000 exemplaren heeft. Journalisten moeten minimaal twee jaar in het bezit zijn van een gele perskaart om lid te kunnen worden.
Basın-İş is één van de vijf vakbonden die in 1967 het fundament legden voor Confederatie van Progressieve Vakbonden in Turkije (DISK) en telt ongeveer 1.100 leden. De vakbond is aangesloten bij de IFJ en de European Federation Of Journalists (EFJ). Hiermee is Turkije het enige land ter wereld waarvan drie organisaties lid zijn van de IFJ. Basın-İş is een fel tegenstander van de gele perskaart, die zij beschouwt als een 'instrument om de pers te controleren'. De perskaarten die door de vakbonden en sommige kranten worden uitgegeven, zijn volgens Basın-İş voldoende om journalisten hun werk te kunnen laten doen. Journalistieke vakorganisaties zouden zich volgens de vakbond moeten terugtrekken uit de Commissie voor de Gele Perskaart, omdat ze deze anders legitimeren.
Medya-İş - onderdeel van Hak-İş - is een relatief jonge vakbond, die is opgericht in 2012, mede door vertegenwoordigers van het (regeringsgezinde) persbureau Anadolu. Het hoofdkantoor van de vakbond bevindt zich in Ankara. Medya-İş heeft 2.451 leden en is naar eigen zeggen de vakbond die 'de meeste leden in het bezit van gele perskaart' tot haar achterban kan rekenen.
